اشعار

مدیـنـه، چه کـردی رسـول خـدا را            گـرفـتـی ز مـا خــاتــم‌الانــبــیــا را
چه بیـدادگر بود، این چرخ گـردون            که خاک یتیمی، به سر ریخت ما را

دریغا! که روح دعا، رفت در خاک            گــرفــتــنــد از مــا روان دعـــا را
به سـوگ محـمّـد، بگـریـید، یـاران            که زهـرا بـبـیـند، سرشـک شما را
بــیـاریـد گــل بـر درِ  بـیـت زهــرا            که هـم‌درد بـاشـیـد، خـیـر الـنـسا را
الــهــی الـهــی کـه اهــل مــدیــنــه            نـبـیــنـنـد، تـنـهـایــی مــرتــضـا را
الـهـی نـبـیـنـم که زهـرا به صحـرا            دهـد آب با اشک خـود نـخـل‌هـا را
مـبــادا کـه در بـیـت وحــی الـهــی            بــدون طـهــارت، گــذاریــد پــا را
ببـوسیـد، روی حـسیـن و حـسن را            تسلا دهـید این دو صاحبْ عـزا را
خـدا را چه شد، آن طبیب دو عـالـم            که آورد، بر زخـم‌ جـان‌‌هـا، دوا را
نه لـب بر گـلـوی حـسیـنـش نـهـاده            نـه بـوسـیـده لـعـل لـب مجـتـبـی را
سـلامـی نـداده است، بر اهـل‌بـیـتش            زیـارت نکـرده است، بیـت‌الـولا را
زنـان مدیـنه، چو جـان در بر خود            بـگـیـریـد، دخـت رســول خـــدا را
مــبـــادا مـبــادا، گــذاریــد تــنــهــا            در این روزها، عصمت کـبـریا را
زنـان مــدیــنـه، بـه جـان پــیـمـبـرi            بـگـویــیـد اســرار ایـن مــاجـرا را
چرا شعله از بیت زهـرا بلـند است            بـبــیـنـیـد، آتـش زدنــد آن ســرا را
دریغـا! دریغـا! که در پـشت آن در            شکستـند، ار کـان ارض و سـما را
بـــیــایـــیــد، در آســـتـــان ولایــت            که کـشـتـند، ریحانـة المصطـفی را
خـطـاکـار، آن بود، ای اهـل عـالـم            کـز اوّل رهـا کـرد، تـیـر خـطـا را
خـدا را درِ بـیـتِ تـوحـیـد و آتـش؟            یـهـودنـد این جـانـیـان، یا نـصـارا؟
یهـود و نـصارا به پـیـغـمـبـر خـود            روا داشت کی این چنین ناروا را؟
کسی کو زند، لطمه بر روی زهرا            به قـرآن کـه کـفـرش بـود آشـکـارا
نه سـهـمی، ز قـرآن و اسـلام دارد            نه دیده است، یک لحظه رنگ حیا را
ندیده است، پیغـمبری، جـز محـمّدi            ز امّت، چنین ظلم و جور و جفا را
شـراری، ز بـیـت‌الــولا رفـت بـالا            که بگـرفت در کـام خود کـربلا را
عــدو، آتـشـی زد بـه بـیـت ولایـت            که بگرفت، تا حشر، دودش فضا را
زمـام سـخـن را نـگـهـدار «میـثم»            کـه آتــش زدی، قـلـب اهــل ولا را

غـار حـرا دلتـنگ شبهـای تو مانده            در حسرت یک بوسه از پای تو مانده

رفتی ولی در قلبهای دشمن و دوست            آن چهـره و لبخـند زیـبای تو مانـده

هر چند نشنـیدند یک عـدّه صـدایت            در آسـمـان شـهــر آوای تـو مـانـده

بـر روی پـیـشـانـی ایــتـام مـدیـنــه            مثل هـمـیـشه جای لبـهای تو مـانده

نـور عـلی، نـور دل غمگـین زهـرا            در ظلمت این قوم زهرای تو مانده

رفتی بـرایش نـاله مانده، درد مانده            رفتی علی در بین صد نامرد مانده

رفتی و دست مهربانت رفت در خاک            رفتی و از داغت عزادارند افـلاک

با خویش بردی آن نگاه مهربان را            آن رحمت جاری و پاک و بیکران را

رفـتی ولی بـوی تو را دارد مـدینه            ابری شده از غـصه می بارد مدیـنه

یک عمر در راه خدا سختی کشیدی            رفتی ولی از امتـت خـیـری ندیدی

قرآن صدایت می‌زند برگرد احـمـد            آیـات رحـمـن غـرق ذکـر یا محـمد

برگـرد آیـات خـدا بی‌تـو غــریـبـنـد            آیـات نـور و انّـمـا بی‌تـو غـریـبـنـد

آقا تو رفتی بیت الأحزان را ندیدی            سینه زدن بر خاک سوزان را ندیدی

رفتی نـدیـدی نالـه‌های دخـتـرت را            خون گریه‌ها و ربّـنـای دخـترت را

رفتی ندیدی بعد تو حرمت شکستند            دستان حـیـدر را میان کـوچه بستند

رفتی سفارشهای تو روی زمین ماند            بعد از تو زهرا و امیرالمومنین ماند

بعد از علی تنها و بی یاور حسن شد            خونین جگر خونین دهن خونین کفن شد

رفـتـی نـدیـدی مـاجـرای کـربلا را            رفتی نـدیـدی پـیـکـر در بـوریـا را

در کربلا اجر رسالت اینچـنین بود            جسم حسینت پاره پاره بر زمین بود

بی اعتـنـا از گریه زیـنب گـذشـتـند            از روی جسمش با سم مرکب گذشتند

اینجا میان روضه‌ها زینب قـدم زد            آتش به جـان شعرهای محـتـشم زد

این کشته افـتاده بی‌سر حسین است            این که نمانده از تنش پیکر حسین است

این که سپـاهی ریخـتـه روی تن او            این شاه بی‌سردار و بی‌لشکر حسین است

این خیمه‌ای که گیسوی حورش طناب است            حـالا اسیـر شعـلـه‌ها و آفـتاب است

این پیکری که زینت دوش نبی بود            حالا تـمـام پـیکـرش شد خـاک آلود

اسلام، تا پیـمبـر اعـظـم رسیـدن است            بعد از رسول بار ولایت کشیدن است

بعد از نبی، هنوز تنش مانده بر زمین            نـوبت به آه و نـالۀ زهـرا شنیدن است

بِاللَّه قسم که باورمان شد پس از نـبـی            لب بستن و نشستن و غربت چشیدن است

ایـنـهـا کــلام آخــرِ آقـاسـت بـا عـلــی            تنهـا ره امـام به خـلوت خـزیدن است

اهـل نـفـاق بر حَـرَمت حـمله می‌بـرند            وز دربِ خانه شعله به هر سو کشیدن است

وقتی که دست قدرتِ تو بسته می‌شود            تکـلیـف فـاطمه پـیِ مولا دویدن است

آری سـکـوتِ تو ... وَ فـریـاد فـاطمه            تـنهـا رهِ بـه دادِ ولایت رسـیـدن است

سیلی اگر زدند به زهرا، صبور باش            روی کـبـودِ او سنـدِ ظلـم، دیـدن است

مـردم دوبـاره جـاهـلـیت را رقـم زنند            یعنی مسیرشان ز علی دل بریدن است

حقِّ ترا سقـیفه گَران، غصب می‌کـنند            باطل هماره در پی مَسنَد گزیدن است

شورائیان به محضِ رسیدن به قصدِ خود            انکار می‌کنند، که این حق ندیدن است

اول فـدایـیِ رهـتـان محـسـنِ شـماست            رسمِ ستم، ز شاخۀ گُل، غنچه چیدن است

خانه نشینیِ تو، به محرابِ خون کِشد            سهمِ حسن ز زهرِ جفا، سر کشیدن است

بعد از حسن،که پاره جگر، کشته می‌شود            سهمِ حسینِ من بخدا، سر بریدن است

جـز راه قـتـلـگاه دگر راه چاره نیست            یعنی نصیب زینب من قد خمیدن است

روزی که قـلبم داغ دار مـادرم بود            بابا دلم خوش بود دستت بر سرم بود

بابا دلم خوش بود هـستی در بر من            هستی همیـشه هم پـدرهم مـادر من

هـجـده بـهـار زنـدگـانـی‌ام تو بودی            آری رسـول مهـربـانـی‌ام تو بـودی

از ماه و خورشید و ستاره رو گرفتم            من سـال ها با بودن تو خـو گـرفـتم

مهـمان هـر روز سـرایم، نـازنـیـنـم            بـاور نمی‌کـردم که داغت را ببـیـنم

من ماندم و یک کوه غم با بی‌قراری            بـاور نمی‌کـردم که تـنهـایم گـذاری

سنگ صبور فاطمه، ای چاره سازم            فکری نکردی باغم وغصه چه سازم

بی‌مادری کافی نبود ای جان هستی؟            بارفـتنت یک باره قـلبم را شکستی

رفـتی یتـیـمی شد نصیب دخـتـر تو            مشکی به تن کرد دختر غم پرور تو

مـا مـدتـی بـابـا عـزادار تـو بـودیـم            در حسرت یک بار دیدار تو بودیم

اما نمی‌دانـم چرا مـاتـم عـوض شد            تو رفتی و دیگر مدینه هم عوض شد

بعد از تو حال و روز ما زار و حزین شد            بعد از تو دیگر مرتضی خانه نشین شد

روزی چهل بی‌بند وبار از ره رسیدند            با بی‌حـیایی خانه را آتـش کـشیـدند

گستاخی از روی عداوت حرف بد زد            تا بر در خـانه رسیـد و بـا لگـد زد

بیـن در و دیـوار من افـتـادم آن جـا            در راه دین شش ماهه ام را دادم آن جا

افـتادم و دیـدم که پهلـویم شـکـستـه            دیدم به سیـنـه میـخ داغ در نـشسته

دیدم که طفـلـم بین آتش جـیغ میـزد            قـنـفذ به دستم با غـلاف تـیـغ میـزد

از شـدت درد کـمـر دیـگـر نگـویـم            از کوچه و دست عمر دیگر نگویم

بعد از تو کار مرتضی دربه دری شد            زهرای تو سه ماه و اندی بستری شد

دو چشم بی رمق وا کن پدر جان            غـم مـا را تـمـاشـا کـن پـدر جـان

هـمه پشت و پـنـاه مـا تو هـسـتـی            نظـر بر حال زهـرا کن پدر جان

*********************

کــنـار بـسـتـرت احـیــا بـگــیــرم            مــیــان وادی غــم هــا بــمــیــرم

پدر جان تو دعایت مستجاب است            دعـا کـن زود بـعـد از تو بـمـیرم

*********************

کـــنـــد آه دل تــــو بـــی قـــرارم            به روی صورتت صورت گذارم

خودت گـفـتی که حـورای بهـشتم            تــوان ضــربــۀ ســیــلــی نــدارم

*********************

پس از تو صبـر زهـرا سر بـیاید            زمـان غــربـت حــیــدر بــیــایــد

پـس از تو خـانـه‌ام آتـش بـگـیـرد            صـدای مـن ز پـشـت در بـیــایــد

*********************

کـشـد آتـش بــه دور من زبــانــه            زنــم نــالــه بـه زیـر تــازیــانــه

بـیـا بـابـا که زهـرا بی پـسـر شد            مـیــان ایـن در و دیــوار خــانــه

حوادثـی‌ست کـه قلـب مدینـه می‌لرزد            مدینه چون دل امّت بـه سینه می‌لرزد

سپاه شب، شده مست تصرّف خورشید            نسیم، شعله شد و در فضا شراره کشید

تمـام وسعت ملک خـدا شبِ تار است            چه روی داده که خورشید هم عزادار است؟

ز کـوه و دشت و بیابـان خدا‌خدا شنوم            ز جنّ و انس و ملَک «وامحمّدا» شنوم

اجـل دریــده گریبـان و اشـک افـشاند            امیـن وحـی خداونـد، نوحـه می‌خواند

پیام می‌رسد از خشت‌خشت خانۀ وحی            که منقطع شده از آسمـان ترانـۀ وحی

برون خانه اجل گشته گرم اذن دخول            درون خانه چکد خون‌دل ز چشم بتول

الا الا مـلـک الــمــوت! مـاتـم آوردی            ز آسمان به زمین یک جهان غم آوردی

ز دیدن رخ تو گشته رنگ فاطمه زرد            چه سخت حلقه به در می‌زنی، نزن! برگرد!

چگونه می‌کنی ای پیک مرگ دق‌الباب؟            که آسمان به سر خاکیان شده است خراب

بـرو بـه سینـۀ حیدر شـرر نزن دیگر            به جان فاطمه سوگنـد! در نـزن دیگر

عقب بـایست! بگیر احترام ایـن در را            بـرو یـتـیــم مکـن دختــر پـیـمـبــر را

برو که طعنه بر این باب، دیو و دد نزند            بـه بـاب خانـۀ تـوحـید، کس لگـد نزند

محـمّــد و علـی و فـاطمـه کنـار هم‌اند            تو ایستاده و ایـن هـرسه اشکبار هم‌اند

نبی ز خون دل خویش چهره می‌شوید            درون خانـۀ در بستــه بـا علـی گویـد:

که یا علـی بنشیـن با تو راز دارم من            به سینه شعلـۀ ‌سـوز و گـداز دارم من

پس از رسول، مقامت ز کینه غصب شود            فـراز منبـر مـن دشمن تـو نصب شود

خدای، امر به صبرت کند در این اندوه            جواب داد علی: من مقاومم چـون کوه

دوباره گفت پیمبـر کـه ای امـام مبـین            شوی به شهر مدینه غریب و خانه‌نشین

فلک ز غـربت تـو آه می‌کشـد ز نهـاد            به بـاب خانـه‌ات آتـش زنـنـد از بیـداد

جـواب داد: همانـا بـه صبـر می‌کوشم            به حفظ دین خود این جام زهر می‌نوشم

رسول گفت چو کردی تحمل آن همه را            به پیش چشم تو سیلی زنند فاطـمه را

تو ایستـاده و بـا چشـم خود نگـاه کنی            درون سینۀ خود حبس سوز و آه کنی

در آن میانه علی سخت در خروش آمد            کشید ناله و خون در دلش به جوش آمد

اگرچه بود وجودش پُر از شرارۀ خشم            به روی فاطمه چشمی گشود و گفت به چشم!

الا رسول خدا خـون به سینه‌ام جوشید            که گفـته‌هات همـه جامـۀ عمـل پوشید

دری که بود به دارالزیاره‌ات مشهور            دری که گرد از آن می‌زدود گیسوی حور

دری که بـود پر از بوسه‌های جبراییل            دری که حرمت از آن می‌گرفت عزراییل

دری که نور فشاند به چشم عرش علا            ببیـن چگونه از آن دود مـی‌رود بــالا

به باغ وحی، خزان دست باغبان را بست            که چیده گشت از آن میوه و درخت شکست

چه نـنگ‌هـا که خریـدنـد یـا رسول‌الله            ز عـتـرت تـو بُـریـدنــد یـا رسـول‌الله

چــو امـتـت طلبـیــدنـد حُـب دنـیــا را            بـرای غصب خلافت زدنـد زهـرا را

قسم به عزّت قرآن! قسم به ذات خدا!            سر حسیـن تـو روز سقیفه گشـت جدا

چـه تیرهـا همـه از چلۀ سقیفه شتافت            گلوی اصغر و قلب حسین؛ هر دو شکافت

سقـیفـه از حـرم کربــلا شـراره کشیـد            ز گـوش دخترکان تـو گوشواره کشید

سقیفـه کـرد تــن عتـرت تـو را نـیلـی            سقیفـه فاطمه‌هـا را دوبـاره زد سیـلـی

همین که حق وصی تو غصب شد به ملا            سر حسین، جدا شد به دشت کرب‌وبلا

سقیفه آتش سوزان به قلب میثم ریخت            نه قلب میثم بلکه به جان عـالم ریخت

بوی غم می‌آید از شهر رسول            بـوی اشک حـیـدر و آه بـتـول

آسمـانی ها همه دل بی شکـیب            بر لب شـیـر خـدا امـن یـجـیب

لحـظه ها لبـریز از دل واپـسی            فـاطمـه گریان ز داغ بـی‌کسی

می‌چکد بر گونه‌ها با صد محن            دانه دانه اشک از چـشم حـسن

غم گرفته زین مصیبت عالمین            بغض کرده گوشۀ خانه حسین

در میان حجره‌ای غـرق ملال            آیـه‌های اشک می‌خـواند بـلال

لحظه‌های آخـر پیـغـمـبر است            روح هستی در میان بستر است

با دلی محزون به حال احتضار            چـشم های خـستۀ او اشک بـار

اشک او از بی‌کسی حیدر است            قصۀ نامردی و میـخ در است

گـوشه‌ای گـرم نـیـایش با خـدا            می‌بـرد بـالا عـلـی دست دعــا

اهل بیت خویش را با اشک و آه            در وداع آخـریـن دارد نــگــاه

گاه گوید با علی از غسل و قبر            درد دل با چاه و مظلومی و صبر

گاه گوید با غم و درد و محـن            غم مخور هستی من زهرای من

بعد من حامی دست حق شوی            اولین کس تو به من ملحق شوی

بعد من اجر رسالت هیزم است            هستی‌ام در آتش نامـردم است

اشک او تصویری از حق نمک            در میان کوچه‌ها غصب فدک

آسمان را رنگ نیـلی می‌زنـند            بین کوچه بر تو سیـلی می‌زنند

قطره قطره اشک او دارد سخن            از دل و لب های پُر خون حسن

در نگـاه آخرش راز مگـوست            حرف ها از بوسه زیر گلوست

آسـمـان مـدیـنـه غـمـبـار است            شهر، آشوب و کار دشوار است

بعد از این مکر و حیله بسیار است            چشم های عـلی گهـربـار است

رنگ زهـرا شبیه دیـوار است

یک منادی به کوچـه راه افتاد            خـبـر از رحـلـت نـبـی مـی‌داد

آه از بـــی کـــرانـــۀ بـــیـــداد            مـرتـضی مانـده بود بی امـداد

وای از رهبری که بی‌یار است

یک طرف پـیکـر نـبـی بر جا            آن طرف تر سقـیـفـه‌ای بـر پـا

مرگ بر آن نشست و آن شورا            که شده حـاصلـش غـریـبیِ مـا

امت مـصـطـفی عـزادار است

غسل و کفن نبی حکایت داشت            علی از غربتش روایت داشت

خـصـم داعـیــۀ ولایـت داشـت            فـاطـمه از عدو شکایت داشت

نعش خیـرالبشر در آزار است

بر زمین پـیـکـر پـیـامبر است            آب غسل و کفن هنوز تر است

صحبت هیزم و هجوم و در است            یاس را فصلِ برگ و بار و بَر است

سینۀ گُل چه جای مسمار است

اَبَـتـاه این چه وقـت رفـتن بود            ای پـدر فـصـلِ یـاریِ من بود

غـنـچـه‌ام را گـهِ رسـیـدن بـود            دورِ یـاسِ تو پُر ز دشمـن بود

گـوئـیـا دور دور کـفـار اسـت

رفـتـی ای طـالـعِ سـپـیـدۀ مـن            قـبـلـه‌ات قــامـت کـشـیـدۀ مـن

رفتی ای خاک تو به دیـدۀ من            تـا نـبــیـنـی قــد خــمـیــدۀ مـن

داغ مـن داغ آل اطـهـار اسـت

من کـه گـفـتـم بـدونِ مـادر نَـه            زنــدگـی دور از پـیـمـبــر نـه

دیــدنِ بـی کـسـیِّ حـــیــدر نـه            مُـردن آری، خـزان رهـبـر نه

بر سرم آمد آنچه دشوار است

چونکه دین تو بی حـبیب شود            چه کسی بر عـلی مجیب شود

تـو نـبـیـنـی حسن غـریب شود            و حـسـیـنـت شـبـیه سیب شود

طشت و گودال و تل چه خونبار است

تو نـبـیـنـی سری بـریـده شـود            و رگ حـنـجـری دریـده شـود

نور چشمت به خون طپیده شود            زیـنـبت مثل من خـمـیـده شود

شأن عصمت مگر به بازار است

این مدیـنه چه‌ها به خود بـیـنـد            کـاروان تـو را به خـود بـیـنـد

رجعت از کـربـلا به خود بیند            پـیـرهـن پـاره را به خود بیـند

آسـمـان مـدیـنـه غـمـبـار است

رفـتي و بي تو راحـتي از ما گريخـته            شادي ز قـلـب فـاطـمـه بـابـا گريخـتـه
امّت دگـر ز خـانـه مـا پـا کـشـيـده‌انـد            چندان که خـنده از لب زهـرا گريخته

وضع مدينه هم ز خيانت عوض شده است            آن عطر مهر و عاطفه زين جا گريخته
زخـم زبـان زنند به ما جـاي تـسـلـيت            از ايـن گـروه روح تــسـلا گـريـخـتـه

همسايگان ز گـريه مرا سرزنش کنند            شـادي ز ما و رحـم از اين ها گريخته
حتي بِـلال هـم به عـلـي سـر نمی‌زنـد            او هم ز سـوء واقـعـه گـويـا گريخـتـه

زهجران تو اشک من روان شد            زبـان درد مـن آه و فــغــان شـد

تو رفتی و پس از تو ای پدرجان            عـلـی تنهـاتـرین مرد جهـان شد

******************

الا ای قـــبـــلــه گــاه آرزویــــم            نـشسته بغـض داغت در گـلـویم

اگرچه چشم خود را بسته‌ای باز            تـبـسّـم مـی‌کـنـی بـابـا بـه رویـم

******************

پری بشکسته چون پروانه دارم            چو شـمـعـم گـریـۀ مستـانه دارم

برای گـریـه از هـجـران رویت            میـان بیت الاحـزان خـانـه دارم

******************

فــتــاده نــالـه‌ای در بـنــد بـنــدم            ز هـجـران تـو بـابـا دردمــنــدم

شب و روزم شده با گریه همراه            دگـرتـا آخــر عــمــرم نـخــنـدم

******************

پس از تو مانده‌ام با اشک دیـده            ز بـار هـجـر تو پـشـتـم خـمیـده

برای تـسلیـت گـفـتـن بـه زهـرا            به جای دسته گـل هـیزم رسیده

******************

نـشستـه بود تـنها گـریه می‌کرد            غـریـبـانـه خـدایـا گریه می‌کرد

کــنـار بـسـتــر پـاک پــیــمـبــر            چه مظلومانه زهرا گریه می‌کرد

کار و بار دو جهان ریخت بهم غوغا شد             چشم زهـرا و عـلی بعدِ شما دریا شد

رفتی و خنده به کاشانۀ تو گشت حرام            رختِ مشکیِ یتـیـمی به تن زهـرا شد

عهد و پیمان غدیرت به فراموشی رفت            حُکـم بر خـانه نـشینیِ عـلی امضا شد

بعدِ تو حرمت کـاشانۀ حـق حفـظ نشد            پـای اولاد حـرامی به حـریمت وا شد

دخترت پشتِ در و... آتش و دود و مسمار            خوب فرمانِ مودت به خـدا اجـرا شـد

خـبـر پر زدن فاطمه حـیـدر را کشت            چند باری به زمین خورد علی تا پا شد

روضه‌ها هست، بمانند... ولی عاشورا            تشنه لب شاه غریبی که تک و تنها شد

زینتِ دوش شما بود ولی کـرب و بلا            منزلش خار و خس بادیه و صحرا شد

خاتـمش را ته گـودال به دشمن بخشید            بار دیگر به خدا جود و سخا معـنا شد

کاش انگشتری‌اش تنگ نبود...اما بود            عـاقـبت نـیـمـۀ سـبـابـۀ او پـیـدا شـد؟!

داد زد زینب کبری: به روی سینه نرو            گوش نحـسش نشنید و قـد مـادر تا شد

سر او تا که جدا شد زره‌اش را بردند            زره‌اش هیچ... سرِ پیرهـنش دعوا شد

اجرِ پیـغـمـبری‌ات بود که مردم دادند            ظلم هایی که پس از تو به ذَوِی‌القُربی شد

ای عرش زمین بوست ای چرخ زمین گیرت            ای دست قضا دائم در پـنجۀ تقـدیـرت

هم پای رُسُل بسته در حلقه زنجـیرت            هم قلب ملک روشن در مکتب تنویرت

پاکان دو عالم پاک از آیـۀ تطـهـیـرت            حُسن ازلی پیدا بر خلـق ز تصویـرت

در روی تو می‌بینم مهر رخ سرمد را

در وصف تو می‌خوانم ماکان محمد را

خورشید اگر وام از رخسار تو نستاند            تا حشر ز بی نـوری بر کام افـق ماند

جبرئیل امین خود را محتاج تو می‌داند            بر خیل ملک دائم اوصاف تو را خواند

حق عـالم خلقت را برگرد تو گـرداند            حیدر دُرِ مدح از لب بر پای تو افشاند

با آن که بود مولا مخـلوق دو عالم را

فرمود که من عـبدم پیـغـمـبر اکرم را

ای روح قـدس را بال از طایر اقبالت            آیات کتاب الله در حُسن و خط و خالت

این هفت فلک خـشتی از پایه اجلالت            خادم شده جبریلت سائل شده میکـالت

حوران جهان یک یک مرغان سبک بالت            شیطان طمع رحمت دارد ز تو و آلت

احسان ز کفت بارد، رحمت ز دمت خیزد

روح از نفست جوشد فیض از سخنت ریزد

بر خیل رسل بودی ز آغـاز پیـمبر تو            قـرآن و نـبـوّت را اول تـو و آخر تـو

میـنای ولایت را سـاقـی تو سـاغـر تو            قـانـون نبوّت را قـاضی تو و داور تو

خوبان دو عالم را مولا تو و سرور تو            ما ذره نـاچـیـز و خـورشـید مـنـوّر تو

ای در همه جا با ما از خویش مران ما را

چون ذره جدا گردد از مهر جهان آرا

تو مشعل ایـمـانـی تو بـاغ گـل دیـنـی            تو جلوۀ آغـازی تو فـیض نخـستـیـنی

تـو آیــنـۀ حـقـی تـو صـاحـب آئـیـنـی            تو رهـبر امکـانی تو لنگـر تـمـکـیـنی

دارنـدۀ و الّـیــلـی آرنــدۀ و الـتّــیــنـی            مُـدّثـر و مـزّمـل، طاهـائی و یـاسیـنـی

تو باغی و زهرا گل تو شهری و حیدر در

زهرا تو و تو زهرا، حیدر تو و تو حیدر

طوفان شده رام نـوح از یمن ولای تو            بشکافته دریا را مـوسی به عصای تو

بر چرخ چهارم شد عیسی به هوای تو            از چـاه برون آمد یوسف به دعـای تو

داود ز بورش را خـوانده به نـوای تو            یـونس به دل ماهـی مشغـول ثـنای تو

داور به تو می‌بالد قرآن به تو می‌نازد

زهرا به تو دل داده حیدر به تو جان بازد

ای گرگ ز صحراها آورده سلامت را            ای شیر ژیان بُرده بر دوش غلامت را

دشمن همه جا دیـده احـسان مدامت را            جـبـریـل ثـنـا گوید مـرغ لب بامت را

قـرآن به جـبـین بسته زیبائی نامت را            لبخند زنان کـوثر بوسد لب جـامت را

ای فـهـم مـلک کوته از اوج جـلال تو

گـلبوسه صد یوسف بر روی بـلال تو

ای خیل رسل را دست بر دامن آل تو            ای چـار کـتاب الله اوصاف کـمـال تو

سیل همه رحمت ها جاری ز جبال تو            با وحی کند پـرواز کـعـراج خـیال تو

مخـلوق نه بل خالـق مشتـاق جـمال تو            ره بسته شود بر صبح بی صوت بلال تو

فـرمـانـدۀ افــلاکــی مــاه کـرۀ خـاکـی

چون ذات خدا پاکی ممدوح به لولاکی

ای پرچم توحـیـدت بر شـانۀ نُه طارم            ای خیل نبیـین را هم اول و هم خـاتـم

خـار تـو گـل عـالـم خـاک تو گـل آدم            هم لرزه ز میـلادت افتاده به کـاخ جم

لرزان چو تن کسری ایـوان مدائن هم            برخیز و بزن بانگی از نو به سر عالم

نجم فلک آرائی شمس قـمـر افـروزی

چشم دو جهان سویت تا باز برافروزی

ای کوه غمت بر دوش وی خصم زده سنگت            ای سنگ، دلش پُر خون از چهره گلرنگت

سوگند به رخسار خونین و دل تنگـت            با آن که شده گـیـتی دانشگـه فرهنگت

کـفـار جهـان با هـم دارند سر جنگـت            آن بسته کـمر بهر خـامـوشی آهنگـت

جنگند ز هر جانب تازند به هر عنوان

یک سلسله با عترت یک طایفه با قرآن

بر سـیـنۀ اسلامت صد درد نهانی بین            پیوسته به تن زخمش از کفر جهانی بین

آن باغ که پروردی باز آی و خزانی بین            هم درد نهان بنگـر هم ظلم عیانی بین

گرگان جهان خواری در سلک شبانی بین            فریاد درون بر چرخ از عالی و دانی بین

بر امت مظلومت ای دین زدمت زنده

تا خصم شود حاکم صد تفـرقه افکـنده

ای دست اَحَد ما را با هم یَـدِ واحد کن            بر ضد ستمکاران بـازوی مجـاهد کن

پیروز در این عرصه بر دشمن فاسد کن            در بین ملل ما را خادم کن و قائد کن

سرتا سر گیتی را خرم چو مساجد کن            وین مردم عالم را عابد کن و زاهد کن

اجـرای کـمـال دین در هـمـت ما باشد

احـیـای هـمـه عالم در وحدت ما باشد

تا چـند ستـمکـاری از دشمـن دون آید            ظلم و ستم و بیداد از خصم زبون آید

وز دیـده ایـن امّـت فــریـاد درون آیـد            ای کاش دگر مهدی از پرده برون آید

از سـیـنـۀ اهـل درد فـریـاد درون آیـد            ای کاش دگر مهدی از پرده برون آید

پیوسته چو مظلومان میثم به دعا کوشد

تا رخت فرج را حق بر قامت او پوشد

من حسینم که صفا بخش دو عالم هستم            سالهـا صاحب شبـهـای محـرم هـستـم

من حسیـنم که برایم همه زاری دارند            تا بـیـایـنـد حـرم لحـظه شماری دارند

سالها هست که یک عـالمه زائر دارم            یک جهان منبری و شاعر و ذاکر دارم

دور و نزدیک همه از سر صبحی تا شام            همه با عرض ارادت شده مشغول سلام

عاشقان روز و شب سال به من می‌گریند            خوب و بد باز به هر حال به من می‌گریند

همه هستند عزادار، چهل شب گریان            به من و حال پـریـشانی زینب گـریان

اربعین را همه دیدید چه شد دور و برم            چـقـدر زائـر دلـسـوخـتـه آمد به حـرم

گرچه در هر دو جهان عاشق و مجنون دارم            ولی از غربت یک مرد دلی خون دارم

نام او می بـرم و لرزه می افـتد به تـنم            من جگر سوختۀ غـربت و داغ حسنم

تو که زوّار نـداری به فـدای تو حسن            حـرم انگـار نداری به فـدای تو حسن

دوستان تو کم و دشمن تو بسیار است            آنچه در دور و بر خویش نداری یار است

مثل تو هیچ کسی این همه بی زائر نیست            در همه سال چرا روضۀ تو دائر نیست

روضه هم باشد اگر باز همه بی خبرند            گریه کن هات برادر چقدر مخـتصرند

یاد داری چـقـدر یـار و مطـیعـت بودم            سالـهـا زائـر شـبـهـای بـقـیـعـت بـودم

کاش می شد بدهم بـاز خـدا را قـسمت            تا که زوّار خودم را بـفـرستم حـرمت

چقـدر طعنه به تنهـایی تو هـمـسر زد            دوست زد زخم زبان، دشمن تو خنجر زد

پـشـت خـیـمـه هـمـۀ لـشـگـر تو آمـاده            تا که بـیرون بکـشند از قـدمت سجاده

دوستانت هـمگی عرض ارادت دارند            جنـگ بر پـا نـشده نـیت غارت دارند

باز هم شکـر که در خـیـمه نیامد آتش            یا که بی تاب نشد هیچ کسی وقت عطش

گرچه بر خیمۀ تو پنجه گشودند حسن            زن و فرزند تو در خیمه نبودند حسن

از تو سجـاده و از من بدنم غارت شد            زره و خاتم و خُود، پیرهنم غارت شد

یک لحظه مرا دور ز ماتم نگذارید            در سینۀ من غیر غمش غـم نگذارید

ما زخمیِ عشقـیم به روی جگـر ما            یک مرحمتی کرده و مرهم نگذارید

با لطف حسن بوده، حسینی شده عالم            این را به همه گفته و مبهم نگذارید

گر مرده شود زنده ز لطف گل زهراست            آن را به حساب گـل مریم نگـذارید

دو ماه، عـزادار حسینید و ابالفـضل            این یک شبه را بهر حسن کم نگذارید

در وصف رخش شعر بگویید و حسن را            بی محتشم و دعبل و میـثم نگـذارید

مقـتـل بنـویـسید برایش، محـنـش را            بی سیـد طـاووس و مـقـرّم نگـذراید

بی گـنـبد و پرچم شده او پیـشنهادی            دارم به حساب دل سنـگـم نگـذارید

با نـیّـت هـمـدردیِ او روز عزایش            در هر حرمی تا، شده پرچم نگذارید

خـاک را به آسـمـان، می‌کـند بـدل حسن           روزگـار تـلـخ را، می‌کـنـد عـسـل حسن

تا ابد هرآنچه حُسن، جزئی از محیط اوست           جمع مفـردات حُسن، بوده از ازل حسن

هر حـوالـه‌ای که شد، خـیر در بـساط ما           روی گوشه ای از آن، حک شده من الحسن

شوق در لباس روح، روح در مسیر وصل           وصل در سریر عشق، عشق در عمل حسن

نجـل شیر کردگـار، نخـلی از ابـوتـراب           عرش را گرفته است، تنگ در بغل حسن

او به هر که می‌رسد، ذوب می‌شود در او           آنـقـدر که مـرتـضی، می‌شود ابالحـسـن

لافـتـی اگـر که داشـت مـاجـرای دومـی           بـاز مـی‌رسـیـد بـر فـاتـح جــمـل حـسـن

جنگ گر گرفته از، مختصرترین رجز           مخـتصرترین رجـز، نـعـرۀ انـا الحـسن

در تـمام عـالـمـیـن، بر حـسین و زینـبـین           کیست او که حجّت است؟حضرت اجل حسن

سائلی که حلقۀ در را به وقـتـش می‌زند           دست صاحبخانه روزی سر به بختش می‌زند

ای که محتاجی، بیا خوان طلب را پهن کن           خاک پای شاه شو، بال ادب را پهن کن

تا رسیدی پای در، لا ترفـعـوا أصواتکـم           در بـزن، آرامتر، لا تـرفـعـوا أصواتـکـم

صبر کن آقا خودش در را به رویت وا کند           ابر رحمت، قطره‌ات را از کرم دریا کند

صاحب این خانه فضل الله یؤتی من یشاست           او کریم آل طاها، او حسن، او مجتباست

کیست این ماهی که بر او آسمان تعظیم کرد           ثروتـش را با فـقـیران بارها تقـسیم کرد

کیست این، فرزند وصل عادیات و کوثر است           در دلیری و شجاعت، حیدر ابن حیدر است

او که در جنگ جمل نورٌ علی نور آمده           روبـرویـش نـاقـۀ فـتــنـه بـه زانـو آمـده

در مقام صبر او اندیشه حیران مانده است           از نظر بر جود او احساس نالان مانده است

قامت ایـوب از صبر حسن خـم می شود           صلح او با غربت و تدبـیر توأم می شود

روز محشر خود گواه محکم این مدعاست           مذهب شیعه، همانا درک صلح مجتباست

این امام مهربان از جنس نور و روشنی است           سینه‌اش، مثل حسین بن علی بوسیدنی است

سیـنـه‌ای که مخـزن اسرار مادر بوده و           شـاهـد آن کـوچـه و آزار مــادر بـوده و

کوچه‌ها، احساس او را هی به آتش می‌کشند           این مدینه، کوچه‌هایش آخر او را می‌کشند

کوچه‌ای تنگ و دلی سنگ و نگاه فاطمه           کـشتـه او را خـاطـرات قـتـلگـاه فـاطمه

سبط اکبر! به پیـمبر چه شباهـت داری           نـکـنـد آمــده‌ای قــصـد نــبــوّت داری؟

بی سبب نیست که بر سجده می‌افتی هرشب           به روی شـانـۀ خـود بـار امـامت داری

دست ما را تو گرفتی و رساندی به خدا           قــمـر چــارمـی و نــور هـدایـت داری

عرض حاجت به کریمان سبب رشد گداست           ور نه آقا تو به این عرضه چه حاجت داری؟

قبل از آنی که بخواهـیم به ما بخـشیدی           صد برابر ز کریمان تو کـرامت داری

حرف یک عمر بزرگیست نه یک بار و دو بار           سالیانیست به این سروری عادت داری

سروران مثل تو "ارباب" ندیدند حسن!           همه ماندند، چه لطفی به گـدایت داری!

وجـنـاتـت سـکـنـاتت حرکـاتـت عـلوی           سهم ارث از پدرت، نور ولایت داری

تو که شاگرد علی بودی و هم رزم حسین           در همه فوت و فـن رزم مهـارت داری

با سـرِ نـیـزۀ صلحت به دل کـفـر زدی           سپـرِ صبـر، و شـمـشیـر سیـاست داری

تـرس مـحـشـر بـه دلــم راه نــدارد آقـا           چون تو از مادر خود اذن شفاعت داری

مـاه خـداست روی تمـاشـایی حسن            عرش صفاست مجلس شیدایی حسن

مجنون شود هرآنکه ببیند سحر گهی            یک جـلـوه از تـبـسّم لـیـلایی حسن

موسی نشسته همره عیسی به راه او            حـاتـم گـدای سـفـرۀ مـولایـی حسن

تفسیر "انما" به گمانت چه می شود            یوسف اسیر عصمت و زیبایی حسن

ذکر شـبـانـه روزی ایـوب این بُـود            صدآفرین به صبر و شکیبایی حسن

نقش است روی پرچم سردار علقمه            پـایـنـده بـاد، پــرچــم آقـایـی حـسـن

یک شب برو مدینه بفهمی غریب کیست            بی انتهاست غـربت و تنهایی حسن

یابن الحسن به جان حسن کن عنایتی            یکسر بیا به روضۀ زهـرایی حسن

دارالشفاست مجلس ارباب بی حرم            غافـل مشو ز ذکـر مسیحایی حـسن

تـنـش را با دم تـکـبـیر بُـردنـد           کنارش دست بر شمشیر بردند

ملائک پـیـکـر پـاک حـسن را           به سوی فـاطـمـه با تیـر بردند

*****************

تمام تیـرها بر پـیکـرش خورد           یکی از تیرها بر حنجرش خورد

یکی بر سیـنه و بـازو و پهـلـو           تمامش را به عشق مادرش خورد

*****************

کـشـیـدنـد از تن او تـیـرهـا را           کسی پـوشید روی مجـتـبی را

شنـیدم هـاتـفی از آسمان گـفت           گـرفـته سهم خود از کربلا را

*****************

بــرای تـو دلــم دارد بــهـانــه           گـرفت از آه مـن آتـش زبـانـه

به زیر لب حسین اینگونه می‌گفت           الـهـی دفـن می‌گـشتـی شـبـانـه